De rust van Krabi

Ondertussen zijn we enkele dagen verder en hebben we bangkok achter ons gelaten.

Omdat ik niet hou van taboes, omdat het leven, en dus ook het reizen, niet altijd rozengeur en manenschijn is, omdat ik gewoon wil kunnen zeggen hoe het is, zonder schaamte of terughoudendheid: het is momenteel nog wat zoeken, we hebben onze draai nog niet helemaal gevonden en het is af en toe best lastig.

We waren nochtans voorbereid: dat op reis gaan niet hetzelfde is als lang reizen. Dat het zoeken is. Dat we t rustig aan moeten doen. We houden met alle tips rekening, en zien wel waar we uitkomen. Gelukkig is jason er, nuchter en realistisch. Dat ik doodmoe en ziek ben vertrokken. Dat ik veel te weinig slaap heb gehad de afgelopen nachten. Dat de warmte ook een invloed heeft op alles. En dat we t dag per dag bekijken en allemaal wel zullen zien hoe t loopt.

Dus zijn we, na een bezoekje aan de zoo en het koninklijk paleis, gisteren op de nachtbus richting krabi gestapt. Ik sliep als een roos (en dat zegt veel over mijn vermoeidheidsstatus) en deze morgen maakten we de oversteek naar railay beach. We zitten aan het strand, kunnen hier prachtig klimmen en snorkelen, en ook rusten waar nodig. We blijven hier even ter plaatse, om wat op onze plooi te komen.

En geregeld brengen we beiden een vlot bezoekje aan het kleine kamertje...