De tijd gaat snel, gebruik hem wel

De voorbije weken zijn voorbij gevlogen. De drukke duikcursus en het stukje samen reizen met Michael en Sanne hebben daar mede voor gezorgd. Onze rugzak met verhalen en warme herinneringen wordt steeds groter, en dat maakt van ons contente mensen.

Toen we op het eiland Koh Tao aankwamen (ja, dat eilandje van de moord op de Belgische toeriste en nee, het is daar niet onveilig) was het al rond 16u. Een busrit, boottocht en taxiritje zorgden voor een lange oversteek. Langer dan voorzien, as usual. Om 17u30 startte mijn cursus. We dachten nog dat er 's avonds enkel kennismaking en wat afspraken op het programma zou staan, maar niets bleek minder waar. 3u filmpjes kijken, DAT was de planning. In een lokaaltje met 11 Nederlandse compagnons was dat best een uitdaging. Doodmoe naar bed, in een kamer en gang vol gekko's. De roze bril was even ver zoek.

De volgende ochtend was het theorie deel 2, om dan in de namiddag eindelijk aan de zwembadtraining te beginnen. Ondertussen bleken de drukke hollanders best aangenaam gezelschap, waren Lisa en Sanne, onze instructeurs, 2 gezellige jonge dames en zat de sfeer echt goed. Welkom terug aan die roze bril! Tijdens mijn drukke 2e cursusdag deed Jason 2 bootduiken en kwam vol verhalen terug thuis...

De volgende 2 dagen werd ik ondergedompeld in de onderwaterwereld, zag ik duizenden vissen, alen, prachtig koraal en werd ik nooit echt bang. Ook alle onderwater oefeningen gingen vlot, ik slaagde voor de theorie samen met mijn nieuwe Hollandse vrienden (Oh jeeeeeetje, makkie dit tentamen) en ik kreeg mijn diploma op zak. We aten met de hele bende samen en er kwam een licht kampgevoel naar boven. Jason had in die periode 8 duiken achter de rug, een deel samen met onze groep, en we genoten van de mooie afsluit.

De volgende ochtend namen we om 6u de ferry en bus terug richting krabi. Daar bleven we 2 nachtjes, we kuierde langs stranden, bezochten de night market, zwommen in de emerald pool en huurden voor dit alles weer een brommertje. Het is een zalig gevoel van vrijheid.

Vanuit Krabi vlogen we richting Vietnam. Jammer genoeg namen we ook een virusje mee op het vliegtuig, en met de nodige turbulentie op de vlucht werd het dus een lastige tocht.

We bezochten Hanoi, die vooral een erg drukke en gigantisch warme (letterlijk. 40 graden +) indruk op ons naliet. We waren ook allebei nog niet echt hersteld van onze buikproblemen en konden zo ook niet ten volle genieten. Het vooruitzicht om Sanne en Michael te zien deed ons veel deugd en een nieuwe busrit bracht ons naar Halong. Uiteraard niet naar de afgesproken aankomstplaats, wat had je gedacht. Gelukkig rijden er overal brommertaxi's, die ons en onze 4 rugzakken met plezier willen vervoeren. Dat ze geen Engels spreken, de buurt niet kennen en geen kaart kunnen lezen moet je erbij nemen. Gevolg: het hotel wordt niet gevonden, er wordt overal gestopt om de weg te vragen, tientallen Vietnamezen kijken op de kaart op Jason zijn GSM, er wordt gebeld en gevloekt, er wordt van chauffeur gewisseld, we worden van de brommer gezet en daarna terug opgepikt en komen eindelijk aan....waarna 1 van de chauffeurs geld probeert te stelen uit onze portefeuille, er discussie ontstaat en we wat hulp krijgen van ons hotel. Welkom in Vietnam.

De dagen die erop volgden praatten we bij met Michael en Sanne, ontdekten we per boot of per brommer Halong Bay en Cat Ba, deden we een klimmetje en sliepen we in een eco-resort. Klinkt veel chiquer dan het was. In Azië weten ze dat eco bij de westerlingen belangrijk is. Er was weinig eco aan. De mieren werden besproeid met sproeistof, de afvalberg gewoon verbrand. De slaapzalen bleven trouwens onder de mieren zitten, en de matrassen kon je eerder planken noemen. Misschien staat eco eerder voor primitief. Maar met veel voorsprong de gezelligste en mooiste omgeving waar we logeerden. Dat zeker.

Opnieuw namen we de bus, deze keer richting Ninh Binh. Deze keer was er teveel volk voor de bus (je moet nochtans reserveren) en via een taxi werden we naar een andere bus gebracht. Bleek dat we midden op de dag gebruik gingen maken van een nachtbus. Wie ooit nog durft zeggen: NMBS, dat is altijd een beetje reizen, die stuur ik eens naar Azië. Met 3u vertraging kwamen we aan, maar wel goed uitgerust ;-)

In Ninh Binh zelf valt niet zoveel te beleven, maar in de buurt is er vanalles te doen. We maakten een boottochtje in de enorme hitte, beklommen trappen naar een prachtig uitkijkpunt, bezochten een natuurreservaat en als kers op de taart gingen we naar een grot waar duidelijk zelden toeristen komen. We werden rondgeleid door een Vietnamese boer, die ons gidste in het Vietnamees. Hij ratelde zijn spreekbeurt af. Vermoedelijk ging het over stalactieten en stalacmieten. Maar eerlijk: hij kan het ook over zijn avondeten of geiten gehad hebben. Wie weet. We werden omsingeld door vleermuizen, werden in de smalste spleetjes geduwd en werden bijna gek van het weg en weer geschijn van zijn lampje. Hier wordt over 10 jaar nog van verteld. Uniek. Bijzonder.

Vandaag namen we afscheid van Sanne en Michael na een bijzonder gezellige week. Nu reizen we verder naar de bergen in het Noorden. Hopend op iets mildere temperaturen, wat minder liters zweet en op prachtige natuur. We zijn er klaar voor.