Het zuidereiland, één van de mooiste plaatsen op aarde?

Ongelooflijk, maar dit is al onze laatste blogpost. De voorbije weken en maanden vlogen voorbij. We hebben een enorme rugzak gevuld met mooie herinneringen, warme ontmoetingen, zotte uitdagingen en prachtige natuur en cultuur. De ruwe bergen, de sneeuw op de toppen, de gigantische gletsjers, de typische groene heuvels vol schapen, de oceaan; het zuidereiland heeft het allemaal. Geen dag ging voorbij zonder een machtig uitzicht. We bewaarden het beste voor laatst. Onvoorstelbaar mooi, verrassend en allesbehalve eentonig. Dat was Nieuw-Zeeland ten top. En hoewel we wat weemoedig zijn dat ons avontuur er al op zit beseffen we heel goed dat we bofkonten zijn dat we dit konden doen, en kunnen we enkel dromen, verlangen en zoeken naar nieuwe avonturen.

Toen we een maandje geleden op het zuidereiland aankwamen, begonnen we opnieuw aan een trektocht, de Nydia track. Deze was iets minder zwaar dan de vorige, en ook veel minder druk wegens moeilijk bereikbaar en een minder goed onderhouden pad. We sliepen in een hut waar maar liefst 50 man kon slapen, maar enkel wij 3 en nog een koppel brachten er de nacht door. Op het pad zelf kwamen we 2 dagen lang niemand tegen. Zalig, die rust!

De week erna waren we in de Golden Bay regio. In Blenheim, de wijnstreek bij uitstek, deden we een wijndegustatie. Jason ging er duiken op een gezonken cruiseschip, wat erg uniek was en voor een enthousiast verslag zorgde. Je kon er het zwembad zien, net als de cinema- en barstoelen. Het water was echter ijskoud en het duikpak niet warm genoeg, nochtans zijn de Belgische duikers wat gewoon als het over koude temperaturen gaat. Ik kon echter niet meeduiken, het wrak lag dieper dan mijn toegelaten duikdiepte. Jelke en ik profiteerden ervan om even te gaan shoppen, één van de gekochte wijnen uit te drinken en de regio wat te verkennen.

Daarna reden we de mooie weg richting Takaka, waar we eindelijk onze klimspullen nog eens boven konden halen. Ik voelde vooral dat mijn niveau door het onregelmatig klimmen er niet bepaald op vooruit is gegaan, maar de prachtige locatie en mooie uitzichten maakten veel goed. Dan volgde de laatste trektocht samen met Jelke. De Abel Tasman is zowat de meest toegankelijke wandeling van Nieuw Zeeland. Het ligt aan de kust, je moet weinig hoogtemeters doen, en er zijn gedurende de hele tocht plaatsen waar watertaxi's je kunnen ophalen of afzetten. Er zijn ook heel veel campsites en hutten langs de weg. Je kiest dus zelf hoeveel je wandelt per dag, tot waar je eindpunt is etc. Dat zorgt ervoor dat ook de minder geoefende wandelaar eens van een meerdaagse kan proeven. Wij wandelden 2 dagen en merkten dat ook de wandeltijden berekend zijn op de minder geoefende wandelaar. We kregen dus veel tijd voor een zwemmetje in de zee, een lunch op het strand of een babbeltje met andere reizigers.

We namen afscheid van Jelke, die in Nelson op zoek gaat naar een job en verblijfplaats voor een langere tijd. Wij planden wat rust, maar in Arthur's pass maakte de ranger ons warm voor een nieuwe trektocht. In de bergen, met sneeuwtoppen en rivierdoorwadingen. Een ongemarkeerd pad, waar wat ervaring vereist is. Na de behoorlijk gemakkelijke great walks konden we geen nee zeggen tegen deze uitdaging. Eerst beklommen we de top van de avelanche peak, waarbij we zo'n 1100 hoogtemeters deden. Vanaf de top lieten we de dagjestoeristen achter ons en zetten we de tocht verder. Na wat zoeken vonden we de plek waar we aan onze afdaling moesten beginnen. 700 hoogtemeters, steil naar beneden over los gesteente en rotsen. Je moest je laten glijden in een soort van skihouding om je enigszins veilig te kunnen verplaatsen. Ook Jason beschreef het als de zotste afdaling ooit, en het nam 2u in beslag om beneden te komen. Enkele kilometers verder lag gelukkig onze hut, waar we vol stof aankwamen. We fristen ons wat op in het gletsjerriviertje en merkten dat we de hut voor ons alleen hadden, wat best uniek was! De volgende dag daalden we verder af, en moesten we menig keer door een steeds dieper wordende rivier. Schoenen uitdoen was verboden wegens te veel scherpe en bewegende rotsen. Na een uur waren onze schoenen, sokken en benen doorweekt, maar kort na de middag was de klus geklaard. Zonder twijfel de mooiste wandeling van onze reis.

Erg moe bekwamen we van de tocht, gingen wat boulderen en klimmen, maar al snel werd duidelijk dat de voorbije maanden vol actie ook zijn tol had geëist. Ik ben oververmoeid, heb meer last van mijn rug dan ooit tevoren, en ook mijn knieën laten van zich horen. Eerst dacht ik nog dat enkele dagen in een rustiger ritme voor herstel zou zorgen, maar mijn lichaam protesteert op alle mogelijke manieren. We hangen dus wat de toerist uit, doen een terrasje of zwemmen in een meer. Godzijdank is het voortdurend mooi weer, op die manier geniet ik toch van de verplichte rust. We klommen mijn eerste multipitch (red arete, 82m), een eenvoudige route die niet al te veel van me vroeg. De beloning en het uitzicht was het me sowieso waard.

Bij Mount Cook, de hoogste berg in Nieuw Zeeland ligt opnieuw een wondermooie dagtocht. Aangezien ik allesbehalve gerecupereerd ben ging Jason alleen. Ik dronk een heerlijke tas koffie in de zon, met een goed boek, maar ik moet jullie wellicht niet vertellen hoeveel hartzeer ik had dat ik de tocht moest missen. Via de foto's genoot ik achteraf wat mee.

Daarna trokken we via Lake Tekapo naar Te Anau en Milford Sound. We genoten van de mooie fjorden, en na 6 weken mooi weer kregen we uuuuuuren aan een stuk regen over ons heen. De tent blijkt goed waterdicht, gelukkig. De boeren zijn blij na deze lange droogte, en wij met hen. 6 weken pracht weer blijft een meevaller, ons hoor je niet klagen.

Nu zijn we in Queenstown aangekomen. Van hieruit begint woensdag de lange tocht naar huis. We proberen de komende dagen wat kampeerspullen 2e hands te verkopen, en vooral veel te rusten want ook Jason zijn batterijen raken plat. Moe, maar o zo voldaan, kijken we terug op een wonderlijke reis.