Karijini, parel van de westkust

Kununurra, Halls Creek en Fitzroy Crossing: 3 dorpjes onderweg naar de kuststad Broome. We deden er wat kleine wandelingen, maar eerlijk is eerlijk: echt heel veel was er daar niet te bezichtigen. Gelukkig konden we een klein stukje van el questro national park meepikken, en bezochten we de wondermooie Emma Gorge. Een avontuurlijke wandeling van een 3-tal uur, naar een prachtig maar ijskoude bassin met waterval. Voor ons beiden zowat de mooiste plaats waar we ooit een zwemmetje deden. Voor de rest van het park had je echter een 4x4 nodig, wat wij niet hebben, maar dit pareltje hebben we toch mooi meegenomen!

Ondertussen probeerden we in bovengenoemde dorpjes een aboriginalschool te bezoeken. Voorlopig echter zonder succes, al zat een gesprekje met de directrice er wel al in. Er zijn best wat problemen met de aboriginals. Wat oorzaak en gevolg is, dat weet ik niet. Wij kunnen enkel observeren en informeren. Feit is dat je in elk stadje en dorpje geconfronteerd wordt met de hangaboriginals. Best gelijkaardig aan onze hangjongeren: ze weten niet wat doen, maken veel lawaai, er ontstaat geregeld ruzie en er is vaak alcohol mee gemoeid. De kinderen groeien op in dat milieu, zijn vaak afwezig op school en tonen weinig motivatie. Hier wordt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk steun van thuis, je ouders, is. Of waar je wiegje staat...

De overheid doet al jaren inspanningen om de aboriginals te integreren in de maatschappij. Klinkt het ook wat raar in jullie oren: de oorspronkelijke inwoners moeten integreren in het leven van de achter-achterkleinkinderen van de Engelse kolonisten. Nu goed, het klinkt wat vreemd maar we krijgen toch sterk de indruk dat de bedoelingen echt goed zijn. Ze zijn op zoek naar een manier voor een harmonieuze en gelijkwaardige samenleving. Alleen blijkt dat minder evident dan aanvankelijk gedacht.

Er zijn zoveel verschillende stammen, en geen gelijkgezindheid over wat ze zelf denken dat er nodig is om de integratie te doen lukken. En als zij het al niet weten, hoe kan de overheid dan de juiste stappen zetten. Ik denk dat de verwachtingen van beide partijen ook nog niet volledig op elkaar afgestemd zijn. De overheid wil de aboriginals van de straat halen, een job, huis, gezondheidszorg aanbieden. Maar dat zijn niet de zaken waar de aboriginals naar op zoek zijn. Zij vinden het leven in de parken best ok.

Dus wordt er ingezet op datgene waar je zo veel mee kan bereiken: onderwijs. Educatie is het begin van alles, toch? Er zijn allerlei programma's aan de gang om ervoor te zorgen dat alle kinderen van onderwijs kunnen en moeten genieten. Er wordt gezorgd voor vervoer, begeleiding, materiaal,... in de laatste jaren bereikten ze bij de meeste aboriginalkinderen een niveau die 2 graden hoger ligt dan pakweg 10 jaar terug. Als ze op dit elan verder kunnen gaan, zie ik toch mogelijkheden tot een grotere integratie binnen het werkveld, wat de samenleving alleen maar ten goede zal komen.

We lieten de outback en schooltjes achter ons, en hopen langs de westkust ook eens de klassen en kinderen te kunnen ontmoeten.

We reden door naar Broome en kwamen eindelijk aan de kust. Een grotere stad, ideaal om wat inkopen te doen, naar de kapper te gaan, de was en de plas te doen en een duik te nemen in de zee. We bleven er niet al te lang hangen, pikten nog 1 dagje van een lokaal festival mee en reden via Port Hedland naar wat de parel van de westkust wordt genoemd: Karijini national park.

Het was er ook echt wondermooi. We deden enkele grade 5 wandelingen (de moeilijkste soort. Er is ook een grade 6, maar dan heb je ofwel 280 dollar nodig om mee te gaan met een gids, of 10 dagen de tijd om toestemming te krijgen om het zelfstandig te doen...Wij hadden geen van beiden ;)) en genoten van al het klimmen en klauteren. Er waren ook stukken waar je door water moest zwemmen, dus er was geen andere optie dan schoenen, rugzak en kleren achter te laten, om de tocht in bikini en barvoets verder te zetten. Als t maar wat spectaculair is, dan zijn we in onze nopjes! Knap ook om te zien hoe avontuurlijke 60 plussers de uitdaging aangaan, en dan nog een te groot ego hebben om zich bij de moeilijkste stukken te laten helpen, ook al kon 1 man nauwelijks zwemmen. Maar plezier verzekerd, en iedereen geraakte zonder kleerscheuren (hoe kan het ook anders, we hadden geen aan ;)) terug.

We beklommen ook de berg Mount Bruce. We moesten die echter 2 keer uitstellen omdat de weg afgesloten was. Na wat gepols bij rangers kwamen we te weten dat een 71 jarige man vermist was op de berg, en nadien dood teruggevonden. Meer info werd niet gegeven, en uit respect hebben we er ook niet naar gevraagd. We deden dus eerst alle andere wandelingen in Karijini, en hadden de laatste dag het geluk dat de berg terug open was voor publiek. Al klinkt dat wat raar, na zo'n vreselijk ongeval. Toegegeven: tijdens de beklimming werd duidelijk dat dit echt geen wandeling was voor een oudere man alleen. Voor niemand alleen tout court. De andere grade 5 wandelingen die we reeds deden waren moeilijk maar kort. En drukbevolkt. En eigenlijk ook niet zo lastig. Avontuurlijk, dat wel. Deze beklimming was ook een grade 5. Maar wel één die 6 uur in beslag neemt, met vele hoogtemeters. Sommige stukken waren eerder klimmen dan wandelen. Het pad was soms dun, de rotsen onstabiel. De beklimming was intensief, je had veel water nodig en je stapt best in de vroege uurtjes. Al die zaken staan in het begin van de tocht ook meer dan een keer op borden uitgelegd. Toch kwamen we in de namiddag nog mensen tegen die aan de tocht begonnen met 2 kleine waterflesjes in hun broekzak. We raadden het nog af, maar ze waren vastbesloten de top te halen. We hopen maar dat ze een lampje meehadden.

De inspanning was echter de moeite waard. We werden beloond met een prachtig uitzicht en huppelden vrolijk de berg af. Wij houden van de natuur, dat is zeker. En van een beetje uitdaging.

Daarna hadden we enkele rijdagen nodig, en op een homestay waar we konden overnachten maakten we van dichtbij kennis met de nationale trots van de Ozzies, de kangeroe. Dat maakte de lange ritten meer dan goed!

We vinden het hier fijn. De natuur is wondermooi. De camper helemaal ons ding. We genieten ervan om zelf ons potje te koken en van de vrijheid die ons voertuig ons biedt. We rijden vaak vele kilometers zonder iets of iemand tegen te komen. Onvoorstelbaar. Onwerkelijk. We zijn met ons gat in de boter gevallen: met onze reis, met onze werkgevers die ons deze vrijheid geven, met deze prachtige wereld, met al die lieve medereizigers en met mekaar.